17 januari 2020

Help! Ondanks verwoeste pogingen om mij er af en toe volledig van te onttrekken, voel ik momenteel een nooit eerder ervaren gevoel van verbondenheid met mijn landgenoten, politici, gezagdragers, zorgdragers, volwassenen, jeugd, kinderen van hoog opgeleid tot mensen die vaak een zo intens zorgelijk bestaan hebben gekend dat ze daarom in een overtuiging leven dat alleen een zwerversbestaan voor hen nog rest. Regelmatig zie je waar dan ook als je om je heen kijkt, luistert, veel moois, foeilelijk en alles ertussen in. Zorgelijk wat zich momenteel in ons land afspeelt d.m.v. rellen, plunderingen, het willens en wetens organiseren van letterlijk levens-bedreigende situaties tegenover mensen waarvan hun werk bestaat uit het redden en beschermen van onze levens en van winkeliers waarvan ik niet hoef uit te leggen in welke situatie zij zijn verzeild geraakt door de huidige Corona pandemie. Momenteel heb ik een dagtaak aan de vogels rondom het huis. Er woont hier een mussenkolonie. Omdat ik deze heb zien verdwijnen in de stad koester ik ze zeer en ook vele soorten mezen, vinken het winterkoninkje, de groene specht, ‘s nachts de geluiden van de oehoe, steenuil en soms een snurk van Ton of Koos in zijn mand. Er vliegt dagelijks een ADHD eekhoorn door de tuin, hier geen probleem als ze vergeten zijn waar het voedsel is verstopt er ligt van alles onder de bomen, misschien is dat wel de rede, too much is voor niemand goed. Ik heb nog steeds het gevoel dat de tuin een beetje schrikt als ik eraan kom omdat ik geen echte groene vingers heb maar ze zien dat ik inmiddels na 3 jaar hier te wonen toch wat stadse fratsen laat voor wat het was, zo van kom maar op, hier ben ik met laarzen werkhandschoenen, zodra ik grof en gevaarlijk gereedschap zag werd ik gretig met de gedachten van: zo, laat mij die tuin maar eens ff onder handen nemen. De vrouwelijke GVR van Roald Dahl zou het wel even rap aanpakken. Schrik niet, ik ben tot inkeer gekomen, hoewel alle goedbedoelde boeken en tijdschriften die ik kreeg aangereikt bij mij eerder leidde naar 7 stappen naar de wildernis glooit er toch licht.. in de tuin. Zodra ik onder de eikenbladeren sneeuwklokjes zag opkomen heb ik uiterst zorgvuldig gezorgd dat ze licht krijgen en het liefst bij ze gaan slapen met mijn armen om ze heen om ze te beschermen, het moet niet gekker worden. Als gevolg van de lockdown is het hier ook stiller geweest als anders, gelukkig begint daar verandering in te komen. Ton begon zich al zorgen te maken omdat hij merkte dat ik iets te ingekeerd begon te raken. Natuurlijk ook altijd goed om een tijd van reflectie door te maken; met bewondering mijn schoonzus volgen na het verlies van mijn dierbare broer Ward, in herinnering onze Patras familias. De ontelbare leuke originele en ook soms krankzinnige WhatsApp filmpjes/berichtjes om elkaar wereldwijd te ondersteunen, in elkaar te blijven geloven en het allerbelangrijkst kijken wat je zelf kan bijdragen om het groen en leefbaar te houden zodat de generaties na ons kunnen genieten, wat, of wie dan ook intens liefhebben tevens niet onbelangrijk af en toe onbedaarlijk lachen om.....doet er niet toe Hoop jullie weer te zien of voor het eerst hier te ontmoeten. Liefs Kiki --

Mijn hemel, voor het eerst van mijn leven geen spreekwoordelijke boom opzetten maar een boom planten. En wel een “Rode Paardenkastanje” Tot nu toe had ik mij op een bijna puberale wijze voorgehouden het onzinnig te vinden om alles wat groeit en bloeit een naam te geven, laten we het alstublieft houden bij bomen struiken planten bloemen en niet te vergeten die onzinnige namen voor paddenstoelen waarbij zelfs de kenners zich nog zo kunnen vergissen zodat ze het met de dood moeten bekopen. Toegegeven door de jaren heen inmiddels aardig wat lectuur gekregen, geërfd, waarvan die ene titel op de rug mij altijd zo venijnig laat zien Zien is Kennen (Gekregen van een overigens zeer dierbare vriendin die ook nog eens alle plantennamen in het Latijn weet omdat dat zoveel makkelijker is, tuurlijk, ze heeft verdomme nog gelijk ook ben ik inmiddels achter) Nu terug naar de realiteit, voor onze verhuizing in Delft kon ik in onze postzegeltuin al genieten van de vaste tijden waarop de bonte specht langskwam en Ton telkens weer vol in vervoering raakte als die ijsvogel op een tak van de vijgenboom in onze tuin boven het water zat. Dat gevoel van vervoering kende ik alleen bij mijzelf als ik denk aan verschillende gasten die inmiddels in de afgelopen 15 jaar zijn geweest. Goed om te ervaren dat er zelfs voor mij, geldt natuurlijk voor elk mens, nog hoop is om zonder te willen presteren al dat moois wat groeit bloeit vliegt enz. een naam te geven al is het soms een zelfverzonnen naam zoals men van mij weet dat ik regelmatig zeg “Ach wat een gezellige pietenkoeken”

“Fietsers in Winterswijk voelen zich veilig en zijn gelukkig’’, zegt Saskia Kluit, directeur van de Fietsersbond. ,,Ze hoeven niet ver om te fietsen en er zijn weinig conflicten.’’ ,,Dat maakt Winterswijk een echte Fietsstad. Een gemeente die echt goed op weg is om de beste Fietsstad te worden. Geen wonder dat Winterswijk zo hard stijgt.”

Winterswijk ligt in het oosten van de achterhoek, op slechts 5 km afstand van de grens met Duitsland. Veel fietsers komen hier om van de Achterhoek te genieten, en om de grens over te steken om ook een stuk door Duitsland te fietsen. Winterswijk is vooral bekend van de nabijgelegen steengroeve, waar kalksteen te vinden is. Naast Winterswijk is ook het recreatiegebied ‘Het Hilgelo’ te vinden, met een prachtig strand, een bos en een plas. Aan de plas ligt ook een camping, ga je meerdere dagen fietsen, dan is dit een leuke plek om te overnachten. Wat is er lekkerder dan na een lange fietstocht een duik in de plas te nemen? Hieronder staande de 2 leukste fietsroutes voor de regio Winterswijk.